Week 2. Een beetje anders.
25 april 2014 - Castres, Frankrijk
Ja. Het gaat wel lekker eigenlijk. Het was nog wat lastig om zo vroeg op te staan iedere ochtend, maar ook dat begint te wennen.
Ik zal alvast zeggen dat mijn knie een stuk beter is nu! De rust deed veel goeds denk ik. Het waren uiteindelijk 2 dagen rust. De gite was heel behaaglijk, hehe.
Het weer deze week was minder behaaglijk. Meer wind en wolken. Minder zon. Gisteravond heeft het zelfs gestormd. Gelukkig was dat deze ochtend al weer voorbij. Wel zorgde de regen er deze week voor dat de paden niet zo goed liepen. Veel modder, stroompjes en grote plassen. De lucht was wel weer lekker fris.
Ik heb hele mooie foto's kunnen maken door mist en zonneschijn. Want het zonnetje scheen evengoed regelmatig.
De gezellige wandelduidsers heb ik ingeruild voor een Duits sprekende Fransman. Doordat ik in de gite bleef en zij doorgingen moesten we afscheid nemen. Best komisch eigenlijk. Ik heb een week met 4 Duitsers opgetrokken en alleen Engels gesproken. En nu loop ik met een Fransman en spreek ik Duits. Serge is een aardige kerel met geweldige humor. We hebben het heel gezellig en hij is een geweldige kok. Ik leer zelfs wijn te drinken hier!
Ik begin echt van het lopen te genieten. Ik hoef nu pas te pauzeren na 12 kilometer. Dus ik schiet meestal ook lekker op. We lopen ongeveer 5 km per uur. Vooral doordat het landschap veel vlakker is in deze regio. Limburg vlak, zal ik maar zeggen.
De afstanden zijn ook een stuk korter. Misschien ga ik wel twee etappes in één keer doen. Dat is best mogelijk.
Het is lastig om veel te vertellen, omdat de dagen veel op elkaar lijken.
7 uur uit bed. 8 uur vertrekken. Lopen tot aankomst. Soms een korte rustpauze. In de gite douchen en kleding wassen. Eventueel een rondje door het dorp. Eten en daarna slapen. Dat is het eigenlijk wel.
Wat wel lastig is, zijn de bedwantzen. Die schijnen hier veel te zijn. Dat betekend dat onze rugzakken niet in de kamers mogen, behalve als ze in een plastic zak verpakt zijn. Onze spullen en de bedden moeten met een antibedwantzenmiddel ingespoten worden. En dan is het wel oké. Het is niet heel erg, maar het kost wat tijd en ik zou graag mijn rugzak in het zicht houden. Dat is toch eigenlijk wel mijn huisje op mijn rug.
Dus, al met al begin ik aan het caminoleven te wennen. Morgen slaap ik in een klooster. Ik ben heel erg benieuwd!
Ik zal alvast zeggen dat mijn knie een stuk beter is nu! De rust deed veel goeds denk ik. Het waren uiteindelijk 2 dagen rust. De gite was heel behaaglijk, hehe.
Het weer deze week was minder behaaglijk. Meer wind en wolken. Minder zon. Gisteravond heeft het zelfs gestormd. Gelukkig was dat deze ochtend al weer voorbij. Wel zorgde de regen er deze week voor dat de paden niet zo goed liepen. Veel modder, stroompjes en grote plassen. De lucht was wel weer lekker fris.
Ik heb hele mooie foto's kunnen maken door mist en zonneschijn. Want het zonnetje scheen evengoed regelmatig.
De gezellige wandelduidsers heb ik ingeruild voor een Duits sprekende Fransman. Doordat ik in de gite bleef en zij doorgingen moesten we afscheid nemen. Best komisch eigenlijk. Ik heb een week met 4 Duitsers opgetrokken en alleen Engels gesproken. En nu loop ik met een Fransman en spreek ik Duits. Serge is een aardige kerel met geweldige humor. We hebben het heel gezellig en hij is een geweldige kok. Ik leer zelfs wijn te drinken hier!
Ik begin echt van het lopen te genieten. Ik hoef nu pas te pauzeren na 12 kilometer. Dus ik schiet meestal ook lekker op. We lopen ongeveer 5 km per uur. Vooral doordat het landschap veel vlakker is in deze regio. Limburg vlak, zal ik maar zeggen.
De afstanden zijn ook een stuk korter. Misschien ga ik wel twee etappes in één keer doen. Dat is best mogelijk.
Het is lastig om veel te vertellen, omdat de dagen veel op elkaar lijken.
7 uur uit bed. 8 uur vertrekken. Lopen tot aankomst. Soms een korte rustpauze. In de gite douchen en kleding wassen. Eventueel een rondje door het dorp. Eten en daarna slapen. Dat is het eigenlijk wel.
Wat wel lastig is, zijn de bedwantzen. Die schijnen hier veel te zijn. Dat betekend dat onze rugzakken niet in de kamers mogen, behalve als ze in een plastic zak verpakt zijn. Onze spullen en de bedden moeten met een antibedwantzenmiddel ingespoten worden. En dan is het wel oké. Het is niet heel erg, maar het kost wat tijd en ik zou graag mijn rugzak in het zicht houden. Dat is toch eigenlijk wel mijn huisje op mijn rug.
Dus, al met al begin ik aan het caminoleven te wennen. Morgen slaap ik in een klooster. Ik ben heel erg benieuwd!
Wel goed dat je rust nam hoor! Baba Hari Dass zegt:"een tijdlang stilletjes ergens zitten is nooit verloren tijd: op een dag zul je een oogst aan vrede binnenhalen". Buen camino, Ard
Ontzettend leuk om te lezen! Hoeveel blaren heb je ?! Veel succes nog met de vele kilometers!!
Xx de groep
Superleuk om je verhalen te lezen. Ook al zijn de dagen veel hetzelfde maak je altijd wel wat mee. Heb je oma's zalf al gebruikt?:)
Hmm bedwantsen... Onze nachtmerrie.. Krijg al kriebels als ik het lees. Ondanks dat je je tas graag bij je wilt hebben is het toch echt een goede regel zo. Je wilt die beesten echt niet meenemen! Gelukkig nemen ze preventieve maatregelen voor de matrassen;)
Heel veel succes en plezier met je reis verder!!